Geçtiğimiz birkaç ayda bana çok şey oldu.
Uzun bir süre boyunca azalıyormuş gibi hissettim,
Ama sonra kendimi yeniden doğurmak için yok olmaya başladığımı farkettim.
Kim olduğumu bolca sorguladığım,
Ve aslında olmadığım birçok şeyle yüzleştiğim süreçlerden geçtim.
Zaaflarım gücüm olana kadar,
Onlarla sınandım.
Bu süreçte uzun süre en diplerde kaldım,
Hayatımın üzerine bir sis perdesi ve karanlık çöktü.
Görebildiğimi, bildiğimi sandığım hiçbir şeyi göremez oldum.
Emin olduğum her zemin çöktü, bolca düştüm.
Kendi güvenli zeminimi başkasında değil, kendi içimde bulmayı öğrendim.
Aşk için savaşmaya aşık,
Bazen, iki kişilik bir sevgi için tek kişi mücadele eden bir savaşçıydım.
Savaşmayı bırakmayı, ölmesi gereken aş(ı)klara;
“Yolun açık olsun!” demeyi öğrendim.
Karşıdakinin mücadele etmeye korktuğu, “korkak aş(ı)k”lara tutunmamayı,
Kimseyi “ya değişirse ?” diye bir bekleme odasında beklememeyi öğrendim.
Ateş çemberlerinden geçtim,
İçimde varolan küçük kızı korumak için bir anne kurt olmayı öğrendim.
Eskiden başkası için kararttığım gözümü,
Kendim için karartmayı,
Yeri geldiğinde tüm gemileri yakmaya cesaret etmeyi öğrendim.
Ağzımdan çıkan söze,
Kalbimden geçen dileğe,
Kendi ruhuma sadakatli olmayı öğrendim.
Kulaklarımın duymaya korktukları vardı,
Korkularımla yüzleşe yüzleşe,
Gerçeğin keskin kılıcını elime alıp haykırmayı öğrendim.
Geçtiğimiz birkaç ayda bana çok şey oldu.
Bana hiçbir zaman gelmeye cesareti olmayanlar oldu,
Ama ben kendime çok güzel geldim.
Tüm kalbimle. #benanınkaleminden