Hayatımızdaki birçok olayı ister farkında olalım, ister olmayalım merkezimize gelelim diye yaşıyoruz aslında.
Gittiğimiz tüm aşırılıklar günün sonunda merkezimize dönmeyi hatırlatıyor.
Yıpranarak çıktığımız tüm ilişkiler merkezimize dönelim diye yaşanıyor.
İstenilen ve ihtiyaç duyulan insan, iyi birisi olmak adına üstümüze yüklendiğimiz tüm kimlikleri ve gereksiz sorumlulukları bir gün “yeter artık” diyip merkezimize gelelim diye yaşıyoruz.
Var olmak için herhangi bir kimliğe, tanıma, statüye, -izm / -ist’e ihtiyacımız olmadığını farkedene değin, birilerinin eşi, hocası, bakım vereni, yol göstereni, vazgeçilmezi olarak tanımlıyoruz kendimizi.
Bazen bizim için durmayan birisine yetişmek için öyle hızlanmaya zorluyoruz ki kendimizi, zamanın çok ötesinde olgunlaşmış bir parçamız bazen bir hastalıkla, bir kazayla durdurup merkezimize gelmeyi öğretiyor bize.
Kimimiz 45’inde, kimimiz 18’inde, kimimiz bir hastane yatağında, kimimiz gidişiyle kalbimizi paramparça eden bir insanın ardından farkediyoruz merkezimizde kalmanın önemini.
Her ne ve nasıl olursa olsun katmanlarını soya soya, kabuğunu değiştire değiştire, bazen yaşamlar boyu alsa dahi hayat her zaman merkezine dönmeyi öğretiyor.
Kalbimle.💗 #benanınkaleminden
Comentarios