“Kendini bulma” arzusu, eğer içinde bulunduğun andaki hâlini tüm yanlarıyla görmeyi reddediyorsan çok etkili bir kaçış aracı haline gelebilir.
“Ne yapacağımı bilmiyorum” cümlesi, aslında ne yapman gerektiğini içinde çok da iyi bilirken, payına düşen sorumluluğu almamak için çok geçerli bir bahane olabilir.
Belki içinde o ilişkiyi bitirmen gerektiğini, o iş teklifi kabul etmen gerektiğini bilirken, sorumluluk almamak için aslında bildiklerini, “ne yapacağımı bilmiyorum”a çevirebilirsin.
Çok eskilerden gelen, “İnsan 7’sinde ne ise 70’inde de odur” inancını haklı çıkarmak için bir sürü manevi pratiğin eğitimini alabilir, ve kafandaki “muhteşem sen” imajını elde edemediğin için bütün bunların saçmalık olduğunu savunabilirsin.
Zamanın ruhu senden kendi sesini çıkarmanı, sınır koymanı gerektirirken bu eylemi yapmamak için “meditasyon yapayım, sakinleşeyim” diyebilir, manevi pratikleri spiritüel bypass için kullanabilirsin.
Kendinle derinleşmemek, bazı davranışları ısrarla neden yapmaya itki hissettiğini farketmemek için başkalarına sürekli istenmeyen tavsiyeler verebilir, adına da “faydalı olmak” diyebilirsin.
Bütün bunlar, insanın manevi yolculuğunda en az bir kere kapıldığı şeyler.
Payımıza düşen sorumluluğu almak istemediğimizde, kendi gölgelerimize bakmayı reddettiğimizde manevi pratikler çok kolay bir spiritüel bypass aracı hâline gelebilir.
Kendimizi zaten içsel çalışmamızı yaptığımıza ikna etmeye çalışır, bu sayede asıl çalışmaya temas etmekten kaçınırız.
Daha başka birisi ( daha iyi, daha bilge, daha …. ) bizi sürekli bir “manevi koşuşturma” içinde tutabilir ve asıl manevi pratiğin “bir şey olmaya çalışmadan şuanda olduğumuz halimize kucak açmak” olduğunu unutabiliriz.
Hatırlamak dileğiyle,
Kalbimle. #benanınkaleminden
Comments